विजेताहरूको आँखामा नेपाल
भव्य छ , दिव्य छ सुरम्य छ
विजेताहरूको आँखामा नेपाल
भव्य छ , दिव्य छ सुरम्य छ
बाँच्दा जीवनमा कडा कहरले सन्ताप जो भर्दछन्
पीडा बिर्सन तप्प तप्प गहमा आँखाहरू झर्दछन्
यहाँ जे पनि सेलाउँछ ।
बिरालो मुसा जस्तै गरी
मान्छेले मान्छे खेलाउँछ ।
सरकारी अड्डा अदालत अनि अफिसहरू
यति नोकरशाह थिए कि अकवरी भोकजस्ता
निहुँ खोज्ने कलालाई सलाम छ
पराकाष्ठा नाघ्दा समयको लगाम छ
तितो, पिरो, टर्रो जति सबै पोखे हुन्छ
मान्छेका कति रूप छन् भुवनमा जानिन्न त्यो सत्यता
नामाञ्ची पदलोलुपैहरू कतै दम्भी घमण्डी कि ता
“नमस्कार कविजी ! नमस्कार
नमस्कार कविजी ! नमस्कार”
कानमा गुञ्जिन्छ रातदिन
मजदुरले म्यानेजरलाई भन्यो–
बिहानै आउँदिन म आठ बजे,
के गरूँ ?
बुख्याचा
दोबाटोमा ठडिएर बाटो रोक्न थालेको छ
आँगनमा उभिएर घाम छेक्ने गरेको छ
बल्ल त खृस्टमास सिद्धियो
अब मलाई जनवरीको निउ इयर मनाउनु छ
नेपाली जनता भएर भरिया नेता भकारी भयो
सिङ्गो देश अखण्ड, खण्ड उसले पार्दै र लुछ्दैरह्यो ।
ए टन्टा झगडा नआ अब यता जा काठमाडौंतिर
दिल्लीको लफडा बबाल नखरा सङ्घीयता चिर्बिर
एउटा संगठन खोल्नोस्
जहाँ हजुरको सपनाको अभिष्ट पुरा होस् ।
उहिलै उहिलै
कमरेडहरू खोज्न
गाउँ जानु पथ्र्यो
कोही नेता मारिए, मरे
कोही नेता जीवित भए
कोही नेता गए, सिद्धिए
सुखद अनुभूतिको लालीमा
प्रतिक्षाले
मुहार पोतिदिँदा
बरु जून उदाएको लेख
बरु घाम अस्ताएको लेख
बरु हावा चलेको लेख
आधुनिकताको लागि म उसका
फाटेका थोत्रा जिन्सहरू किन्छु
जिन्दगी छोटो छ हरेक पल म
१. जनताको लागि
मैले हत्केलामा राखेर खैनी माँडेको– जनताको लागि
चुनावमा रक्सी र पैसा बाँडेको– जनताको लागि
नाङ्गा छन् चुचुरा हिमालतिरका को लेख्छ नौलो कथा
मान्छे घोर घमण्डी अहमले के बुझ्छ यो सर्वथा
हाम्रा जीवनका मिठा र नमिठा भोगाइका सार हुन्
खोज्दा सूक्ति, उखानभित्र गहिरा, उम्दा अलङ्कार छन् ।