काबुराम भए जम्भो, अझ जम्भो प्रचण्ड त ।
शेर जम्भो थिए पैले, महाजम्भो भए अब ।।
काबुराम भए जम्भो, अझ जम्भो प्रचण्ड त ।
शेर जम्भो थिए पैले, महाजम्भो भए अब ।।
स्वामी चुन्निनु भो प्रदेश तहमा, अर्धाङ्गिनी केन्द्रमा ।
संधी पुत्रबधू जुवाइँ चुनिए, सङ्घीयता– तन्त्रमा ।।
(झगडा मिटिङका काङ्ग्रेस)
ंनेता छन् भरमार प्राज्ञ जन छन्, शिक्षा लिएका युवा ।
बीपीभक्त भनेर गर्जन गरी, कुर्लीरहेछन् सदा ।।
नेपाली कमिनिष्ट इष्ट–जन हो, धोका नदेउ अब
बन्द्यौ बज्र समान सङ्गठनमा, फुट्दै नफुट्द्यौ अझ ।
लौ है वाम समेट आम–जनता, बिर्सेर पूर्वाग्रह
लौ है वाम दपेट भ्रष्ट जडता, पापी भएका ग्रह ।
नेपाली कमिनिष्ट इष्ट–जन हो, धोका नदेउ अब
बन्द्यौ बज्र समान सङ्गठनमा, फुट्दै नफुट्द्यौ अब ।
भो–भो ब्याज उठ्यो महाजनहरू, सावाँ भए पुग्दछ
धेरै लोभ र लालचा नगर है, स्वर्गै अहो चुक्दछ ।
कुसुण्डा–गुण्डा वा, विकृति–कृतिका, ‘वेन’ तँ न आ
लफुङ्गा–बुङ्गाका, विथिति–डनका–राज्य तँ न आ ।{{rread_more}}
उनै झल्ला–खल्ला, गलत–लतका ‘चाणुर’ न आ
चमेरा– छेपारा, अधम–वृक–भस्मासुर न आ ।
न हौ राहू–केतू–, शनि अशुभ–उल्का ग्रह अब
न हौ ढाडी–जुम्रा, उडुस उपियाँका सहचर ।
न हौ लामा–खुट्टे, वृक–उदर–बक्कासुर अब
अघोरी–मैमत्ता, गज–वृषभका, वृत्ति नगर ।।
लुट्यौ पैला– पैला, परिजन मिली, देश–ढुकुटी
फुट्यौ गाग्राजस्तै, मुलुक त भयो हाय ? सुकुटी ।
नयाँ हैनौ बानी–अधम त थियौ, भन्छ जनता
सुधारी नाराझैँ, हिँड अघि बढी, देश–जनता ।
धादिङबेँसी
भो–भो ब्याज उठ्यो महाजनहरू, सावाँ भए पुग्दछ
धेरै लोभ र लालचा नगर है, स्वर्गै अहो चुक्दछ ।
जित्दा मातेर हिँड्ने, कतिपय बढुवा, क्षुद्र बानी सँमाल
हार्दा रोएर लुक्ने, अतिसय घटिया, तुच्छता झट्ट फाल ।
१. यो देशलाइ उचालौँ ?
मुख्या–बैदार–सुब्बा, फुटकर पसले, फूटपाथे समाती
भ्रष्टाचारी समायौँ, फगत तल–तलै ,छोडिए माथि—माथि ।
सक्छौ ता देश लुट्ने, डन–उपडन जो, बाघ–भालू समात
सत्ता भत्ता लिएरै, कमिसन पिउने, शीर्ष टुप्पी समात ।।१।।
१. आह्वान !
जराजीर्ण—बासी, त ‘काशी’ पुर्याऔँ
पुराना—कबाडी, मिलेरै हुर्याऔँ ।
माला टन्न भिरेर हिँड्दछ यहाँ, छन् आउरे– बाउरे
बस्ती–बस्ती पुगेर गर्दछ कुरा, भन्छन् सबै लाहुरे ।
सत्ताको सपना बुनी घरघरै, डुल्दैछ रे छाउरे
दाता रूष्ट भएर गर्जन गरे, के काम यो लाहुरे ? ।। १ ।।
पैला भोट लिएर मोज र मजा, आफैँ धनी भो यहाँ
ठेक्का–शेयर जागिरे जति भए, नाता र गोता जहाँ ।
पार्याै मात्र भर्याङ आज सब छौँ, हा ? दाउरे चाउरे
पच्दै लाज झुलुक्क झुल्कन गयौ, हे भ्रष्ट ए लाहुरे ।। २ ।।
शिक्षा–स्वास्थ्य र एन्जिओ–पति हुँदै, बन्दै गयौ माफिया
तिम्रा भाषण मात्र शब्दहरूका, मात्रै बने काफिया ।
आयौ फेरि नवीन बन्न अगुवा, घन्काउँदै झ्याउरे ।
लज्जा–बोध हुँदैन ? कत्ति मनमा , बेकामका लाहुरे ?
धादिङवेँसी
(धनराज प्रभृतिहरूको लागि यी काव्याहार)
जूडो
भाषाभित्र पसेर तान्डव झिकी, नाच्दैछ भस्मासुर ।
प्रज्ञाको पगरी गुतेर अहिले, हाँस्दैछ बक्कासुर ।।
फोरी वर्ण निमोठी अक्षर कयौ, काटेर खुट्टा अझ ।
दाह्रा सीङ भिरेर त्र
(गाईजात्रा– २०७३)
सिन्डीकेट जताततै छ बलवान्, थोत्रा सधैं चालु भो ।
स्पर्धा गर्न दिइन्न नूतन यहाँ, झुत्रा सबै ठालु भो ।।
बेकम्मा अति भो प्रशासन सबै, उल्टो चल्यो शास
प्रणालीमै भित्रे, कमसल कला दुर्गुण सबै ।
तदर्थे बन्दैछन्, दल बल लुला पङ्गु छ अझै ।।
सधैं सत्ता चुम्ने, रहर—हरमा देखिन गयो ।
प्रणाली स्थाई नै, अब नबनिने मेसिन भयो ।।
क्यै सम्भ्रान्त जमात इष्ट जन वा, केही पछौटे जन ।
होलान् हर्ष्विभोर, किन्तु जनता, दिक्दारमा छन् मन ।।
बेग्लै पात्र बनेर नायक यहाँ, आकाश खस्दैन रे ।
सामन्ती अभिजात्य व
सत्ता खेल सधैं चल्यो चलिरह्यो, सिद्धान्त–आस्था गले ।
बन्डातन्त्र सधैं फल्यो फलिरह्यो, आदर्श– श्रद्धा ढले ।।
के फुल्थ्यो जनतन्त्रको कुसुमा ता, सर्दारतन्त्रै अघि
ए हाम्रा बुध—प्राज्ञ—नायक— ठुला ! सोच्द्यौन गम्भीर भै ।
देशै बालक— बृद्ध— आश्रम बन्यो, बस्छन् अपाङ्गै रुँदै ।।
ऊर्जाशील—युवा अनन्य— प्रतिभा, बैनी र छोरी
बाहूको बल छन्, धनै अतुल छन्, नाता परे सुप्रिमो
लागून् पोल्टिसमा, जयै–विजय छन्, छैनन् भने कुप्रियो ।
खस्क्यो है दलमा, विचार –क्षमता आचार झन् पग्लिए
हेप्छन् मूल्य र
अभद्र जनका सन्धी, भद्र हुन्न कसै गरी ।
भद्रमा श्रेय -कल्याण, शिव हास्छन् सधैं भरी ।।
शुभ -मङ्गल भद्रै हो,भव्य -कुशल -भावुक ।
शस्त -भव्य तथा क्षेत्र, 'भद्र' कै हुन्छ चावुक
सत्तामा पगरी गुतेर जसले, रित्याउथे कोश नै
अग्ला बिल्डिङमा सुतेर जसले, सिध्याउँथे कोश नै ।
जस्को देश–विदेश बैक घरमा, टन्नै छ पैसा धन
त्यै बन्दैछ विशिष्ट–शिष्ट अ
हे मन्त्री गण हो, ठूला जन सबै, खाएर दाता–फल
धान्दैछौ कति उत्सवी दिन अहो, झिक्दै अनौठा बल ।
दाताका करुणा पिएर सजिलै, अल्छी बिलासी बनी
धेरै उत्सव वा नयाँ दिवसमा, फुल्द
लोकको मान मर्यादा, गर्न जाँन्दैन जो यहाँ
‘लोकमान’ उपाधिमा, फुर्को झुण्ड्यो सधैं जहाँ ।
हुकुम् प्रमाङ्गीको कीरो, नयाँ राजाहरू मिली
परिवेश दिँदै पाले, नचाएर ‘थ