गणतन्त्र तिमी आयौ छाना फेरिएन
उहि कलम उहि मसी पाना फेरिएन ।
उस्तैछन् ब्वाँसाहरू उस्तैछन् सिकारी पनि
देश लुछि भोज गर्छन् दाना फेरिएन ।
बाहिर बाहिर हल्ला खल्ला
गणतन्त्र तिमी आयौ छाना फेरिएन
उहि कलम उहि मसी पाना फेरिएन ।
उस्तैछन् ब्वाँसाहरू उस्तैछन् सिकारी पनि
देश लुछि भोज गर्छन् दाना फेरिएन ।
बाहिर बाहिर हल्ला खल्ला
हिमाल चढ्छु भनेपछि थर्थराउनु ब्यर्थ छ
जानै परे नदि पारि लर्खराउनु ब्यर्थ छ ।
आफ्नु घरमा नअटेर बृद्धाश्रममा आमा राखे
सेवा गर्छु तिम्रै भनी बर्बराउनु ब्यर्थ छ ।
मेरो देश बनाउने काङ्ग्रेस न वामे !
कोही चोर कोही डाँका, दुनियाँले छामे
जो आए'नि केही हुन्न, ढुक्क हुनुहोला
यसो भन्थ्यो,भूतपूर्व छापामार "रामे"
पढेहुन्छ इतिहास जस
यहाँ सत्यको हार हुन्छ नबुझेको कुरा
सत्य कुरा कस्ले सुन्छ ? नबुझेको कुरा
सक्छौ तिमी झुट बोल्न, सक्छौ भने बोल
यो झुटो हो भन्ने कुन छ ? नबुझेको कुरा
कलि हो यो पाप गर्न
नैतिकता कता ? हुने, हाम्रो राजनीति
हिमाल पहाड तराई रुने, हाम्रो राजनीति
स्वर्गजस्तो सारै सुन्दर यो नेपाललाई
सधैं नर्क बनाउने,हाम्रो राजनीति !!
उसैलाई सत्तोसराप
कराउॅछ यहॉ जब बोल्छ दिल्ली ।
नेता डराउॅछ यहॉ जब बोल्छ दिल्ली ।।
गर्छन् पछाडि सब भारतको विरोध ।
होसै हराउँछ यहाँ जब बोल्छ दिल्ली ।।
सोझा भएर जनता सबथोक मान्छन् ।
गरी पाप श्रीखण्डको लेप दल्छ
छरे बीज कोदो कहाँ धान फल्छ ।
छ आलोकको चाह आगो न तेल
न राख्छौ सलेदो कहाँ दीप बल्छ ।
मदोन्मत्त मान्छे पछारिन्छ पक्कै
दुबो हुन्छ उस्तै
साहुकोमा बन्धकी घरवार राखेर
हिँड्नु छ थाप्लोमा व्यवहार राखेर
ऊ सगौरव आफू जोगि हुँ भन्छ
गोजिभरि हात–हतियार राखेर
जिवनभर प्यासीभै तडपिन्छ मान्छे
के फाइदा भ
असारमा अब पनि खेतमा धान रोप्ने हैन ।
दुख गरी खेतका गह्रातिर पानी छोप्ने हैन ।।
गरेजस्तो मात्रै गर्दा छिनभर मैं लाखौं फल्छ ।
सुकुटी र माछा छोडी ठेट्ना मकै टोक्ने ह
भो भो दिउँसै रक्सी धोक्ने पति चाहिँदैन
रक्सी धोकी बुढी कुट्ने असत्ती चाहिंदैन !!
एउटा सिन्को भाँच्नु छैन फुटानी नै ठुला
नगर भो ट्वारट्वार अझै गलफती चाहिँदैन !!
ज
दैबले नि भक्त बाट घुस खान्छन् होला
यमदुत घुस माग्दै स्वर्ग लान्छन् होला ।
बलि दिए काम बन्ने नत्र बिनास् हुने
कालिहरु खुनै खाइ जीवन धान्छन् होला ।
गाइ दान गर्नेह
पाईंदैन मान्छे अब कुकुरजस्तो !
पाईंदैन जोडी अब ढुकुरजस्तो ।
मगजमैं ढ्याङ्ग्रो ठोक्छ जिन्दगीले,
पाईंदैन मनमा बज्ने नुपुरजस्तो ।
जताततै फोहोर नै फोहोर छ
पाईं
अति गरे आकाश धरा थाक्ने, बल्ल बुझें
आफूलाई औसतमा राख्ने, बल्ल बुझें ।
इमानको राजमार्ग हुन्न त्यति सरल
हिँड्न सके समयले डाक्ने, बल्ल बुझें ।
सोझो रुख काटिनेहो री
चोखो मायामा लौन नराम्ररी हारेको छु
आँसु बग्ने आँखाबाट रगत झारेको छु ।
उदारवादी हुँदाहुँदै रित्तियो जिन्दगी
आफूलाई मासु अन्त हाड पारेको छु ।
बुढाबुढी पन्छाएर
नक्कली पो रै’छन् सबै, भवसागर तार्नेहरू !
नक्कली पो रै’छन् सबै नेपालीलाई मार्नेहरू !
मिलिजुली बस्न पनि, छिमेकी नै हुनुपर्ने स
कुरा साह्रै मिलाउँछन्, पिल्लर पर सार
छट्टु, उल्लु, ढाँटले नै चलेको छ देश यो
फोस्रो धमास् धम्कीले नै हल्लेको छ देश यो ।
बिद्वत् बर्ग नेपथ्यमा झोक्राएर बसेको छ
चण्डालको ध्रुत्याईंले गलेको छ देश यो ।
क
झन् शत्रुतर्फ ढल्क्यौ छाडेर दाजुभाइ
धोई गधा कहाँ पो बन्थ्यो पवित्र गाई ?
यो विश्वबाट हिंसा गर्दै छु अन्त भन्ने
गर्वानुभूति गर्छन् प्राणी सयौँ ढलाई ।
के खान्छ ख
एक्लै देख्नै हुन्न छोरी बारीमा
आइहाल्छ भुसतिघ्रे तोरीबारीमा ।।
फोनमा कुरा हुन्छ मध्य रातमा
हिजो पनि छोडी डोरी बारीमा ।।
केही गर्छु भन्ने लागेर नै होला
अतिथि
घाम झुल्कोस् पश्चिममा भन्ने सर्त हुन्छ कतै
राष्ट्रियता मिथ्या ठान्ने ठुलै बर्ग हुन्छ कतै ।
माटो पनि चन्दन सरि बन्छ कुना कन्दरामा
छारो ठान्दा त्यसैलाई निक्कै हर्
छापिएको झुठ समाचारमा रहेछ
गल्लीभित्र जवानी ब्यापारमा रहेछ ।
आँसु नै मेरो भाग्य बनाएछ भावीले
जन्मैदेखि लेखेको निधारमा रहेछ ।
गाउँमा सबै बस्थे खरको छानोमुनि
एक्लै देख्नै हुन्न छोरी बारीमा
आइहाल्छ भुसतिघ्रे तोरीबारीमा ।
फोनमा कुरा हुन्छ मध्य रातमा
हिजो पनि छोडी डोरी बारीमा ।।
केही गर्छु भन्ने लागेर नै होला
अतिथि
जो आउँछ बगैँचा पारेर जान्छ खाली
दुख्दैन दिल कसैको कसलाई भनूँ म माली ?
फुङ्ग उडेको रङ्ग देखेर दङ्ग छु म
चोरेछ कि कसैले गुराँसको त्यो लाली
फक्रेर के गरूँ म चुुँडेर
गुलाफको फूल टिप्नु प्रेम वियोग रहेछ मेरो
असत्य भित्र सत्य खोज्नु भ्रम भएछ मेरो ।।
न आँधीहुरी भन्न सकें न बादल भन्न सकें
बोधा काँडेबार तोडेर मन उडी गएछ मेरो ।।
पत
मिलेमा सबैथोक माला लगाए
विपक्षी भए मात्र ताला लगाए
छुटाए सबै जेलका भ्रष्ट मान्छे
गरे मान सम्मान गाला लगाए
सबै योग्यता पुग्छ पार्टी मिलेमा
मिले ठाउँ साली कि स
कतै मलेसिया कतै कतारमा छ जिन्दगी
चढी लिलाममा यहाँ बजारमा छ जिन्दगी
न आँगनै भयो कुनै न बैठकै न बार्दली
बनेर द्वारपाल झैं सँघारमा छ जिन्दगी
विडम्बना स्वदेशका यु