पुरानै छ पूजा, धुपौरा पुरानै
पुरानै छ भान्सा, कचौरा पुरानै
भयो के र नौलो, प्रजातन्त्रबाट
सधैँ पाक्न थाले, फुलौरा पुरानै
बसे नित्य घेरेर नेतृत्वलाई
पुरानै छ सा
पुरानै छ पूजा, धुपौरा पुरानै
पुरानै छ भान्सा, कचौरा पुरानै
भयो के र नौलो, प्रजातन्त्रबाट
सधैँ पाक्न थाले, फुलौरा पुरानै
बसे नित्य घेरेर नेतृत्वलाई
पुरानै छ सा
प्रजातन्त्र आयो अब, बनौं राजा आलोपालो !
घरकालाई ढाँटीछली,छिमेकमा जोरौं गालो ।
फकाएर, हप्काएर माया गरे ख्वामित्ज्यूले,
तामा–पित्तल मिसाएर लाईदियो सुनको बालो ।
राम्रा असल काम गरे राँची लाने डर
आफ्नै जातले खेदो खन्छन् कसको मान्नु भर ।
लाज–सरम हराउने कुर्सी खेलको नियम
गिनिज बुकमा नाम लेखाई त्यही कुर्सीमा मर ।
सबै भन्दा
मालिकको घर भित्र बिरालोले बाघै ठान्छ
जंगलभित्र कुसुण्डाले आफूलाई राजै ठान्छ ।
औकात बिर्सीहाल्ने बानी मान्छेले नै सिकायो कि
कनसुत्लो नि पाएसन्म आफूलाई नागै ठान
अनेक थरी बैगुनीले आस देखायो
जिन्दगीमा मेरो उहि खास देखायो ।
तिमीलाई जुन तारा टिपिदिन्छु भन्दै
दिउँसै मलाई रित्तो आकाश देखायो ।
मेरो प्रेम कहानी कसैलाई सुनाए&rsqu
नयाँ नेपाल नयाँ नेपाल घोकतन्त्र हैन र यो ?
पत्याउँ कि नपत्याउँ लोकतन्त्र हैन र यो ??
स्वतन्त्रता धेरै भयो बन्द हडताल कति गर्ने ?
बाटो सधै जाम हुन्छ रोकतन्त्र हैन र यो ??
गणतन्त्र तिमी आयौ छाना फेरिएन
उहि कलम उहि मसी पाना फेरिएन ।
उस्तैछन् ब्वाँसाहरू उस्तैछन् सिकारी पनि
देश लुछि भोज गर्छन् दाना फेरिएन ।
बाहिर बाहिर हल्ला खल्ला
हिमाल चढ्छु भनेपछि थर्थराउनु ब्यर्थ छ
जानै परे नदि पारि लर्खराउनु ब्यर्थ छ ।
आफ्नु घरमा नअटेर बृद्धाश्रममा आमा राखे
सेवा गर्छु तिम्रै भनी बर्बराउनु ब्यर्थ छ ।
मेरो देश बनाउने काङ्ग्रेस न वामे !
कोही चोर कोही डाँका, दुनियाँले छामे
जो आए'नि केही हुन्न, ढुक्क हुनुहोला
यसो भन्थ्यो,भूतपूर्व छापामार "रामे"
पढेहुन्छ इतिहास जस
यहाँ सत्यको हार हुन्छ नबुझेको कुरा
सत्य कुरा कस्ले सुन्छ ? नबुझेको कुरा
सक्छौ तिमी झुट बोल्न, सक्छौ भने बोल
यो झुटो हो भन्ने कुन छ ? नबुझेको कुरा
कलि हो यो पाप गर्न
नैतिकता कता ? हुने, हाम्रो राजनीति
हिमाल पहाड तराई रुने, हाम्रो राजनीति
स्वर्गजस्तो सारै सुन्दर यो नेपाललाई
सधैं नर्क बनाउने,हाम्रो राजनीति !!
उसैलाई सत्तोसराप
कराउॅछ यहॉ जब बोल्छ दिल्ली ।
नेता डराउॅछ यहॉ जब बोल्छ दिल्ली ।।
गर्छन् पछाडि सब भारतको विरोध ।
होसै हराउँछ यहाँ जब बोल्छ दिल्ली ।।
सोझा भएर जनता सबथोक मान्छन् ।
गरी पाप श्रीखण्डको लेप दल्छ
छरे बीज कोदो कहाँ धान फल्छ ।
छ आलोकको चाह आगो न तेल
न राख्छौ सलेदो कहाँ दीप बल्छ ।
मदोन्मत्त मान्छे पछारिन्छ पक्कै
दुबो हुन्छ उस्तै
साहुकोमा बन्धकी घरवार राखेर
हिँड्नु छ थाप्लोमा व्यवहार राखेर
ऊ सगौरव आफू जोगि हुँ भन्छ
गोजिभरि हात–हतियार राखेर
जिवनभर प्यासीभै तडपिन्छ मान्छे
के फाइदा भ
असारमा अब पनि खेतमा धान रोप्ने हैन ।
दुख गरी खेतका गह्रातिर पानी छोप्ने हैन ।।
गरेजस्तो मात्रै गर्दा छिनभर मैं लाखौं फल्छ ।
सुकुटी र माछा छोडी ठेट्ना मकै टोक्ने ह
भो भो दिउँसै रक्सी धोक्ने पति चाहिँदैन
रक्सी धोकी बुढी कुट्ने असत्ती चाहिंदैन !!
एउटा सिन्को भाँच्नु छैन फुटानी नै ठुला
नगर भो ट्वारट्वार अझै गलफती चाहिँदैन !!
ज
दैबले नि भक्त बाट घुस खान्छन् होला
यमदुत घुस माग्दै स्वर्ग लान्छन् होला ।
बलि दिए काम बन्ने नत्र बिनास् हुने
कालिहरु खुनै खाइ जीवन धान्छन् होला ।
गाइ दान गर्नेह
पाईंदैन मान्छे अब कुकुरजस्तो !
पाईंदैन जोडी अब ढुकुरजस्तो ।
मगजमैं ढ्याङ्ग्रो ठोक्छ जिन्दगीले,
पाईंदैन मनमा बज्ने नुपुरजस्तो ।
जताततै फोहोर नै फोहोर छ
पाईं
अति गरे आकाश धरा थाक्ने, बल्ल बुझें
आफूलाई औसतमा राख्ने, बल्ल बुझें ।
इमानको राजमार्ग हुन्न त्यति सरल
हिँड्न सके समयले डाक्ने, बल्ल बुझें ।
सोझो रुख काटिनेहो री
चोखो मायामा लौन नराम्ररी हारेको छु
आँसु बग्ने आँखाबाट रगत झारेको छु ।
उदारवादी हुँदाहुँदै रित्तियो जिन्दगी
आफूलाई मासु अन्त हाड पारेको छु ।
बुढाबुढी पन्छाएर
नक्कली पो रै’छन् सबै, भवसागर तार्नेहरू !
नक्कली पो रै’छन् सबै नेपालीलाई मार्नेहरू !
मिलिजुली बस्न पनि, छिमेकी नै हुनुपर्ने स
कुरा साह्रै मिलाउँछन्, पिल्लर पर सार
छट्टु, उल्लु, ढाँटले नै चलेको छ देश यो
फोस्रो धमास् धम्कीले नै हल्लेको छ देश यो ।
बिद्वत् बर्ग नेपथ्यमा झोक्राएर बसेको छ
चण्डालको ध्रुत्याईंले गलेको छ देश यो ।
क
झन् शत्रुतर्फ ढल्क्यौ छाडेर दाजुभाइ
धोई गधा कहाँ पो बन्थ्यो पवित्र गाई ?
यो विश्वबाट हिंसा गर्दै छु अन्त भन्ने
गर्वानुभूति गर्छन् प्राणी सयौँ ढलाई ।
के खान्छ ख
एक्लै देख्नै हुन्न छोरी बारीमा
आइहाल्छ भुसतिघ्रे तोरीबारीमा ।।
फोनमा कुरा हुन्छ मध्य रातमा
हिजो पनि छोडी डोरी बारीमा ।।
केही गर्छु भन्ने लागेर नै होला
अतिथि
घाम झुल्कोस् पश्चिममा भन्ने सर्त हुन्छ कतै
राष्ट्रियता मिथ्या ठान्ने ठुलै बर्ग हुन्छ कतै ।
माटो पनि चन्दन सरि बन्छ कुना कन्दरामा
छारो ठान्दा त्यसैलाई निक्कै हर्