जुनुमायाका फूलहरू

जुनुमायाका फूलहरू

जुनुमायाका फूलहरू
फुल्छन् सानीमदौमा
उषाका बैँससँग
बिहानी किरणमा
अल्की जुनुमाया
सुनगाभा झारिरहिछिन्
कालापत्थरका टुक्राझैँ
मुस्की दिँदादिँदै
कोरल्छिन् धेरै चल्लाहरू
भँगेरी देशहरूमा
मोती जस्ता सन्तान बोकेर
अहोरात्र बेंसी झर्छिन्
कालापानीझैँ
उकालो चढ्दा
मुद्रा मीठो बनाएर
नयाँ घर हँसाउँछिन्
उनलाई कुनै रवाफ मन पर्दैन
बाहुनीझैँ डोको बोकेर
तामाका गाग्रीहरूमा पानी भर्न
गोरेटो ओर्लिरहेकी हुन्छिन्
सन्तानहरूले बेर्छन्
काखमा च्यापेर
ढ्वाँङ छाँगो चुमेर
नयाँ घर लिपी रहन्छिन्
बुद्धि लगाएर
हितप्रसादका हुक्का माझेर
मुनियाँहरूसँग रमाउँदै
धेरै वर्ष
गाउँबेंसी गरिरहिन्
धेरै मानिसहरू मर्छन्
पानी पिउन नपाएर
आफ्नै नानीहरूसँग मुस्किदिएर
आफ्ना चोटहरू रोक्छिन्
गाउँभरका सेठहरू
धुवाँझैँ उडाउन चाहन्थेँ
उनका कथाहरू
मुजुरहरूले बुझिदिएकाले
उनको घर ताराझैँ फुलिरहेछ
कलकल पसिना पिउँदै
नयाँ घरमा जुनहरू नाच्छन्
जुनुले मजेरी टेक्दा
चन्द्रलालहरू भजन गाउँछन्
खरको छानोमुनि
मयुरको प्वाँखले झिलल्मिलाउँदा
कविहृदय तिल्मिलाउँदा
काफ्लेटार सिल्मिलाउँछ
प्वाँखहरू धप्धपाउँदा
जुनुमायाका कथाहरू टल्किन्छन्
मुटु डग्मगाउँछ
स्वस्थ मनहरू
सुख्खा प्रकृतिका दौलतहरू
सुन्दर सपना लिएर
बाँचिरहेका छन्
नयाँ गाउँको उदयमा
मानिसहरू एक आपसमा लडिरहेछन्
असिम यात्राहरूमा
पसिनाका थैलीहरू भिज्छन्
साहस लिएर
काँतर चरीभन्दा माथि उठेर
जुनुमाया बाँचेकीछिन्
दौलतका सेठहरूसँग जुधेर
जिमल सेठहरूले
आफ्नो घरसम्म घेर्दा
नआतिएकी जुनुमाया
आफ्नै शैलीमा सङ्घर्ष गरिरहेकी छन्
चरित्रको अडानमा रहेर
सानीमदौको हिराका रुपमा
उनी उभिएकी छन्
तिनैका बारेमा
कलम शब्द उकेलिरहेछ
यतिबेला
उल्लुहरू चर्केर बोल्छन्
दालिङ्गे वरिपरि
मण्डरेका कथाहरू
सुन्दै बुझ्दै जाँदाखेरी
मुटु चर्किन्छ
आऊ आऊ
मानिसहरू हाम्रो इज्जत राख्न
पापीहरूको कब्जाले
मन धर्कन्छ
जिम्वालहरु हाम्रा काँढा हुन्
डिठ्ठाहरू हाम्रा तार हुन्
सानीमदौ थर्किन्छ
कोरहरूको लर्कन छ
सम्झिँदा तनहरू सर्कन्छ
अघोर काजीहरू
डँकिनीझैँ उफ्रिरहेछन्
भोका गिद्धहरू
अबलाई उडे
तन खुकुलो बनाएर
बाजेहरूको निष्क्रमण भइरहेछ
ज्ञानप्रसाद ठालु
वनबिरालाहरू पनि डराउने
ठालुहरू बाली खोस्ने
किसानहरू रुवाउने
संस्कृतिहरू तोड्न
बाहुनचरी भुरुरु उड्छे आकाशमा
ठालुहरूको रमिता किसानहरूको पीडा
सुख्खा पटमा भँगेरीको मुटु
नाच मुजुर नाच मुजुर
कैल्यै मेटिन सकिन्न
छमछम टिमटिम
जीवनका यात्राहरू
एउटा मीठो गीत गाउँछ
खयरको बोटमा
निम्सरो कोइली
उसको बोलीमा
क्षण क्षण मधुर गञ्जिरहन्थ्यो
कवि चमचम
मकै टोकिरहन्छ
क्रान्तिको बाटो रोजी
संसार जित्न
नाच्छ भाले मयुर
वर्षा ऋतुमा
युद्धप्रेमी जूनहरू
रमरम दगुरिरहेछन्
नयाँ संसार घोषणा गर्न
निभ्दैन क्रान्ति
मर्दैनन् सहिदहरू
पटक पटक जन्मिरहन्छन्
नदीझैँ, खोल्साखाल्सी जस्तै मिलेर
कवाज खेलिरहेछन्
नयाँघरको मजेरीमा
जुनुमायाका फूलहरू
धपक्कै फुलिरहेछन्
कफाइट खेलिएका क्षणहरू
भरे फेरि झुल्केर आएकाछन्
मुजुर जोडीहरू
अमर प्रेम गरिरहेछन्
वरपीपलको चौतारीमा बसेर
कविता लेखिरहन्छ
मसीका ज्वालाहरूले
लेखेर सकिन्न संसार
घुम्दै फिर्दै
यात्री
जुनुमायाका फूलहरूसँगै
हराउँदै जान्छन्
जुनुमायाका दिल
आरनको ज्वाला भएर बलिरहेछ
आफ्नै तालभित्र
सेलेघाटमा
रमरम गरिरहेछ
मन
पसिनाका भुवाहरू
मधुर झर्ना भएर बग्छन्
तिन शताब्दीदेखिका पीडा लिएर
मन्थलीमा बुलबुल गर्दै
कवाज खेलिरहेछन्
सपनै सपनाको यात्रामा
निभेको छैन जीवन ।