गायत्री परिरोशनीकविकुनाको सौन्दर्य
तिमी देख्न सक्छौ यतिबेला
गोधुलीमा गाई बस्तु
चरनबाट फर्केझैं
झम्के साँझमा खेताला
खेतबाट फर्केझैं
एक हुल कविहरू हिंडेका छन् कविकुना
काव्यात्मक सौन्दर्यको रसास्वादन गर्न ।
भन्नेहरू भनुन्
कविकुना मदिरालय हो
मान्नेहरू मानुन्
कविकुना वकवास थलो हो
ठान्नेहरू ठानुन्
त्यहाँ अराजक कविहरू आउँछन्
देसी अर्गानिक झोल पिउँछन्
र चपाउछन्
सुकुटी, भटमास र चिउरा
साथमा थप्छन्
लसुन र डल्ले खुर्सानी
उनीहरूले हामीले गरेको
कविताको सौन्दर्य
खै तिमीले देख्न सकेको ?
साँच्चै
मातेर कविता लेखिने भए
म आज यसरी मात्न चाहन्छु
फेरि सामान्य अवस्थामा
कहिल्यै फर्किन नपरोस्
फुरोस् कविता ह्वारह्वारी
र बढ़ारोस् मेरा कविताले
देश भित्रको बेथिति
निम्त्याओस् मेरो कविताले
सुशासन र समुन्नति
यस्तै यस्तै जपना गरेको वर्षौं भैसक्यो ।
अब मैले
कविकुनाको संघारबाट
फेर्नु छ कविताको पुरातन परिभाषा
देखाउनु छ समकालीन कविहरूलाई
एउटा बिद्रोहको रन्को
पुर्याउनु छ सत्ताधारीसम्म
बिद्रोहको नवीन हुङ्कार
हो, मात्नु छ
घरपालाको स्वादले
तिमीसम्म जो स्वर पुर्याउनु छ ।
यतिबेला मेरो मथिङ्गलमा
फनफनी रिङ्गिरहेछ
युगीन प्रटनका प्रलयहरू
के साहित्य कसैको पेवा हो ?
के देश कसैको पुख्र्यौली सम्पति हो ?
यदि हो नै रहेछ भने
म खोसेर लिन्छु
तिमीहरूको हातबाट
के तिमी सक्छौ
एकलौटी पर्न अवको साहित्य ?
सक्छौ सधैभरि लुकाएर राख्न ?
पोल्टा भित्रको यो देशको सत्ता ?
म हेर्न चाहन्छु
तिम्रो सामर्थ्य ।
कविकुनाको साँघुरो टेवुलबाट
घोषणा गर्छु एउटा बिद्रोह
हेर,
म तिम्रो खोकिलामा
पड्काउँदै छु कविताको वारुद
त्यसपछि
साँच्चै देख्नेछौ कविताको शक्ति
शीत निन्द्राबाट
कविता जागेपछि
को निस्कन्छ थाम्ने ?
‘एक युगमा एक दिन एकपटक आउँछ
उलट पुलट उलट पुलट हेरफर ल्याउछ’
यो हस्तक्षेपकारी अभियानलाई
जीवन्त पार्नु छ
र थमाउनु छ
पछिल्ला दिनका कविहरूलाई
र बुझाउनु छ कविताको सौन्दर्य
ए सुषुप्त बसेका कवि !
के तिमी पनि आउँछौ हाम्रो साथमा ?
आऊ
खाली छ एउटा मेच
कवि कुनामा !
भरतपुर, चितवन
