गायत्री परिरोशनीजीवनको रङ
यतिखेर म
आफ्नै चेतनाले
थिच्चिएको छु
खोलापारिको
एक्ले रुखजस्तो
एक्लिएको छु
र, एक्लिनुको अतिशय पीडाबाट
ठाउँ–ठाउँमा दुखेको छु !
म आफ्नै आवाज सुनेर तर्सेको शून्य आकाशको बादल
म अखबारहरूमा लेखिएको कुनै अप्रिय समाचार
म हिँड्दा हिँड्दै रोकिएको बाटो
म आफ्नै आकाशबाट झरेको जून
मेरा सामु ढकमक्क फुलेको छ झरिजाने फूल
मेरा सामु लमतन्न परेको छ ढलिजाने समय
यतिखेर, म त्यही समयसँगै ठाउँ–ठाउँमा ढलेको छु !
मेरा निम्ति हिँड्नुपर्ने गारेटो लामो छ
मेरा सामु तर्नुपर्ने नदी गहिरो छ
डरलाग्दा छन् चढ्नुपर्ने पहाडहरू
रित्ता छन् जूनतारा
रित्तो छ आकाश
वरपर छन् काला रातहरू
यतिखेर
म त्यही कालो रातभित्र
जीवनको आकार खोज्दैछु !
कलङ्की, काठमाडौं
