नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

आजन्म घाँसी हुन घाँस काटियो,
चुरोटमा दैनिक नोट साटियो ।
कपाल दाह्री लटरम्म पालियो,
तथापि फुर्दैन कवित्व, हारियो ।।

बनी भवानीपति भस्म लाइयो,
उमा सती जीवित देख्न पाइयो ।
त्यसो हुँदा भाव सबै गुमाइयो,
तथापि फुर्दैन कवित्व, हारियो ।।

उन्मुक्त बन्ने रहरै गरीकन,
स्वच्छन्द आयामिक धार लीकन ।
सुराग्निमा देह सबै पगालियो,
तथापि फुर्दैन कवित्व, हारियो ।।

विरागमा राग थपी अनेकन,
शून्यत्वमा क्लिष्ट मुछी मनैमन ।
पाण्डित्य शैली नव गाँस हालियो,
तथापि फुर्दैन कवित्व, हारियो ।।

बनी मपाईं कवि लेख्न थालियो,
‘वरिष्ट’ यो शब्द अगाडि हालियो ।
गमक्क गम्की कविता सुनाइयो,
तथापि फुर्दैन कवित्व, हारियो ।।

चोरी कसैको कविता सुनाइयो,
झन्डै पुरस्कार त्यसै पकाइयो ।
स्रष्टा महान् बन्न जुँगा मुसारियो,
तथापि फुर्दैन कवित्व, हारियो ।।

पक्वान्न पारी रस छन्द खाइयो,
तथा अलङ्कार अनेक लाइयो ।
उपाधिका साथ अहं थुपारियो,
तथापि फुर्दैन कवित्व, हारियो ।।

प्रभातको शीतल स्वच्छ वातमा,
उद्यानको सुनदर भाव साथमा ।
पन्छीहरू साथ स्वयं कराइयो
तथापि फुर्दैन कवित्व, हारियो ।।

वसन्तमा कोकिल गीत गाइयो,
हेमन्तको शीत यथेष्ट खाइयो ।
अज्ञानको टिम्टिम दीप बालियो,
तथापि फुर्दैन कवित्व, हारियो ।।

यो राष्ट्रभाषा किन व्यर्थ सिक्नु छ,
विदेशको आङ्गल भाव झिक्नु छ
भनी स्वयं देश विदेश भ्याइयो,
तथापि फुर्दैन कवित्व, हारियो ।।

गरेर चिप्ला महतुल्य भाषण,
ठगेर सोझा जनता जनार्दन ।
जादू गरी मन्तर फुस् बनाइयो,
तथापि फुर्दैन कवित्व, हारियो ।।

लामो पँहेलो त लुगा स्वयं भिरी,
रुद्राक्ष मालाहरू छन् गलाभरि ।
निधार यो चन्दनले सिगारियो,
तथापि फुर्दैन कवित्व, हारियो ।।

गोष्ठीहरूमा दिनरात धाइयो,
बिस्कुट् चिया मात्र प्रसस्त खाइयो ।
अर्धाङ्गिनीको भकुराइ पाइयो,
तथापि फुर्दैन कवित्व, हारियो ।।

गुफा हिमाली अनि कन्दरातिरै,
कतै लुकेको छ कि यो कवित्व नै ।
भनेर खोज्दा अनुहार चाउरियो,
तथापि फुर्दैन कवित्व, हारियो ।।
सुरूङ्गा, झापा