मुकुन्द आचार्यमनको लड्डू घिउसित
बस आफ्नो गतिमा थियो, यात्रुहरू चैं दुर्गतिमा ! मैले बल्ल तल्ल एउटा सिटमा आफूलाई फिट पार्न सकेकोले भाग्यमानी भन्ठानें । आफैंलाई बधाई दिउँ जस्तो लाग्यो ।
त्यसमाथि झन् अघिल्लो सिटमा एकजना जोडी प्रेमी बसेर प्रेमलाप गरिरहेको ! के खोज्छस् कानो आँखो भन्ने उखानलाई तत्काल सच्याएँ– के खोज्छस् कान प्रेमको बखान ! प्रेमलापको केही अमृतकणहरू पान गर्न मेरा कानहरू लालायित भए । कवीर दासले भनेको– ‘दाइ आखर प्रेमका पढे सो पंडित होय !’ सम्झेर स्वयंलाई पण्डित बनाउन थालेँ ।
पुरुष स्वरले प्रमपूर्वक प्रश्न ग¥यो, हैन अचेल आफूलाई आधुनिक भन्ने केटीहरू पनि किन अनुहारमा अनेक थरी पोतेर हिँड्छन् ? वास्तविक अनुहार त कैयौं चीजकोे पोताइले देख्न पनि नपाइने गाँठे ! बादलमै चन्द«मा हराएजस्तो ।
प्रेमिका निकै अनुभवी थिई क्यारे ! मस्केर भनी, म चन्द«मा जस्तै राम्री छु त ! तिमीले मलाई फुक्र्याएको त हैन ?
प्रेमीले प्रेम पोख्यो, चन्द्रमा त तिम्रो सामु क्यै छैन । चन्द्रमालाई त वैज्ञानिकहरूले बिटुलो पारिसके ! छ्या… त्यस्तो चन्द्रमा !
मलाई त त्यो प्रमी युवकको पाखुरामा समाएर भन्न मन लाग्यो, यस्तो चम्चागिरी गर्ने मान्छे त राजनीतिमा गए तिम्रो भविष्य उज्ज्वल हुन्थ्यो । कहाँ यो प्रेमजालमा फसेको ।
म त्यति राम्री छु भने मलाई कुनै रसिकले नयनसुखका लागि एकछिनसम्म हेरिरह्यो भने तिमीलाई मन पर्ला त ? प्रेमिकाले अकस्मात गम्भीर प्रश्न गरी ।
मन पर्ला रे ! म त त्यसका दुबै आँखा झिकेर हातमा हालिदिन्छु र भन्छु, जाऊ बाबु घर गएर गुच्चा खेल ! प्रेमीले कुनै पुरानो फिल्मी संवाद दोहोर्यायो ।
हो… ! त्यसैले हामी आफ्नो अनुहार मेकअपको बादलमा लुकाएर हिंड्छौँ । दिनभरिमा हामीलाई चियाई चियाई हेर्ने हजारौँ आखाहरूले बादललाई छोडेर चन्द«मालाई समेत छेड्ने प्रयास गर्छन् । म त मात्र तिम्री हुँ । प्रेमिकाले पनि फिल्मी पारा देखाई ।
अनि ‘च्वाँक्क’ को आवाज आयो । कस्तो पात्तिएको मोरो रे’छ, बसमै म्वाइ खायो क्यारे भन्ठानेँ । बस र प्रेमीयुगले दुवै आ–आफ्नो गन्तव्यतिर लम्कदै थिए । हाम्रा अवसरवादी सांसदहरू झैँ म पनि मनको लड्डू घिउसित खान थालेँ ।
थानकोट, काठमाडौं
