धनराज गिरीदिव्यास्त्र
कसरी कसरी चतुरचन्द्र चतुर्वेदीले एम ए को प्रमाणपत्र हात लगायो । उसको पनि रहर थियो– बाइक हाँकेर क्याम्पस जाने र समाजमा ‘लेक्चरर’ को पदको रवाफ देखाउने । छिमेकी मित्रको इज्जत र समाजमा उसको हैशियत देखेर ऊ मनमनै डाहको राप र तापले भुतुक्क हुन्थ्यो । चतुरेबाट ‘चतुर्वेदीजी’ बन्ने अभीप्सा उसमा जन्मियो । ‘नमस्कार सर’ खान लालायित भयो ।
संजोगले साथ दियो । क्याम्पस पुब्लिक । सञ्चालक समितिको अध्यक्ष ससुराको मित अनि विद्यार्थी संगठनको नेता उसकै सालो । आयो चतुरेको पालो ! कलेजमा नलेज वितरण कसरी हुन्छ भन्ने कुरा उसलाई कण्ठ थियो । अपवादलाई छोडेर हरेक प्राध्यापकको झोलामा ‘दिव्यास्त्र’ हुन्थ्यो । पन्चायत कालको दिव्यास्त्र गणतन्त्रमा पनि उपयोगी । त्यो तरिका उसले नजान्ने कुरै आएन । बजारमा गएर आकर्षक डायरी किन्यो । पाठ्यपुस्तक चिन्यो । भकाभक सार्यो । केही गाइड र गेस पेपर पनि हितैषी मित्र बने । अर्को क्याम्पसमा पढाउने अलि ल्याकत भएको मित्रको डायरी पनि ल्यायो । जसो गर्न पनि भ्यायो ।
“ल लेखौं, लेखेपछि बुझिन्छ ।” कक्षामा प्रवेश गर्ने बितिक्कै लेखाउन थाल्ने । अलि बुझ्न चाहने, व्याख्या खोज्ने विद्यार्थी यसो केही भन्न खोजे उसको पारा चढ्ने । “बढी जान्ने न हो ?” सोझै सालोले यस्ता इमान्दार र पढ्न भनेर आएका विद्यार्थीको सातो लिन्थ्यो ।
“केटा हो, बढी बाठो हुने हैन नि ! मेरो भिनाजु जस्तो योग्य र इमान्दार गुरु यो सन्सारमै छैनन् ।” सबै थर्कमान ।
एक दिन अलि निन्यारो मुख बनाएर चतुरे कक्षामा आयो । “लेख लेख” भनेन । यता उताका कुरा गर्न थाल्यो । नीदा फाजली र सुशील दा, नाकाबन्दी, भूकम्प, अनि केही जोक सुनाएर समय बिताउने छाँट देखायो ।
“सर, आज नलेखाउने ?” एउटा चेलो करायो ।
“बाबु, आज मेरो दिव्यास्त्र हरायो !” नरम स्वरमा बोल्यो चतुरे ।
त्यो साल क्याम्पसको वार्षिक उत्सवमा उसलाई ‘सर्वोत्कृष्ट’ प्राध्यापकको सम्मान प्रदान गरियो । घर आएर चतुरेले सम्पूर्ण “डायरी“ एकठाउँमा राखेर पूजा गर्यो ।
चितवन
