कृष्ण उपाध्यायह्यापी निउ इयर है
बल्ल त खृस्टमास सिद्धियो
अब मलाई जनवरीको निउ इयर मनाउनु छ {{read_more}}
बैशाखको नया बर्ष मनाउनु छ
दुई चारवटा लोसार मनाउनु छ ।
जेठमा जेट चड्दै
अलि चिसो ठाउँमा होली डे मनाउनु छ ।
असारे गीत गाउँदै चुच्चे मुख पारेर
दुई–चार फोटा फेसबुकमा पोस्ट्याउनु छ ।
साउनमा नाङ्लो ठटाउँदै लुतो फाल्नु छ ।
हरे मेरा दुख !
फेरि भदौमा कृष्ण हुनै पर्यो, नाच्नै पर्यो
कहिँ नपाए पशुपतिको तिजको भिड त छ ।
दशैँ आउँछ मैले खानै पर्यो
पिउनु पर्यो, जिउनु पर्यो ।
थकित म तिहारमै आराम गर्छु
पलेँटी कसेर, दुई चार रात अनिदो बसेर
मेरिज खेल्छु ।
जुवा नै त हो जीवन
म मेरै बाजी राख्छु
उसलाइ राख्छु
उसको राख्छु
आखिर पर्व न हो
पर्वै पर्वको जीवन छ
जीवन नै पर्व हो मेरो ।
अलिकति जुवा पनि ।
नियति न हो
नियतिले मलाई कर्म दिएन ।
कर्म मेरो नियति नै होइन
काम मैले गर्नु हुन्न ।
म त होली डे गर्छु
पर्वमा रम्छु
बर्थडे मनाउँछु ।
भ्यालेन्टाइन मनाउँछु
एक दिन त उताकाले मनाउँछन्
म त सधैं मनाउँछु ।
माया गर्दिन ।
नियति न हो नियति
तिम्रो नियति कर्मीको हो
तिम्रोमा काम छ
त्यसको सट्टा अलिकति दाम छ
अलि अलि गाली छ
हेपाइ छ ।
पर्व छैन
जुवा छैन
भ्यालेन्टाइन छैन, माया छ ।
बर्थडे छैन, जीवनको प्रयोजन छ ।
हेर त म
बिन्दास छु ।
म खृस्टमासमा छु
निउ इयरमा छु
नयाँ बर्षमा छु
दशैँमा छु
तिहारमा छु
भ्यालेन्टाइन डेमा छु ।
म छु र न तिनी छन्
म नभए तिनी कहाँ हुन्थे ?
म तिनीहरूको जीव हुँ
म शरीर पनि हुँ ।
हेर त यो शरीर र जीव
निर्जीव छ
आऊ तिम्रो र मेरो नियति मिसाऊ
अलिकति जीवन्तता देऊ
पर्व र कर्म मिसाऊ
भ्यालेन्टाइन डेमा अलिकति माया मिसाऊ ।
अलि कति प्रेम !
२७ दिसम्वर २०१८
कुसुन्ती, ललितपुर, नेपाल
