मुकुन्द आचार्यसबभन्दा फोहर गाली
एउटा देश, एघार वर्षको केटो सार्वजनिक रुपले रुँदै थियो । बाबुचैंले देखे । पहिले त हप्काए, यत्रो लाठे भएर पनि यसरी सडकमा रुने हो ! के भन्छन् मान्छेले ! लाज लाग्दैन अलिकति पनि !
केटो त झन् कर्कला शब्द गरेर कराउन थाल्यो । काठमाडौंको धाराजस्तो कुनै कुनै बेला एकदुई थोपा आँसु पनि चुहाउँथ्यो । उसले रुँदै भन्यो, “लाज लागेर त रोएको नि ! तैँले के गरिस् र त्यस्तो लाजमर्दो ? बाबुले जिल्ल पर्दै भने ।
“मैले क्यै गरिन । मेरो साथीले मलाई लाजमर्दो गाली गरेर भाग्यो ।” बालक बबुरोले साथीको बखान ग¥यो । बखानको कार्यक्रम सकेर उसले पुनः रुने कार्यक्रम शुरु ग¥यो ।
“के त्यस्तो गाली ग¥यो र !” बाबु झर्के ।
“के भनुँ ! म त लाजले भुतुक्कै भएँ ।” रुनु र कराउनु बिचको शून्य समयमा केटोले जानकारी दियो ।
“भन् न भन् ! म त्यसको बंगारा संगारा झार्छु नि !” अब बाबुले फकाए ।
“असाध्यै फोहोर गाली ग¥यो… ! छ्या… !”
“हे भगवान ! काठमाडौं शहरभन्दा पनि फोहर गाली त गरेन होला नि !” बाबुले तर्क तेस्र्याए ।
“त्योभन्दा पनि फोहर गाली ग¥यो भन्दैछु । त्यस्तो फोहर गाली आजसम्म मलाई कसैले ग¥या थिएन ।” छोरो अझ पनि हिक्क हिक्क गर्दै थियो । बाबु पनि दुःखी भए, साँच्चै खपी नसक्नु फोहर गाली गरेछ भन्ठाने । अब उनको पनि मुख अँध्यारो भयो ।
बाबुको अँध्यारो मुख देखेर छोरोले सम्झाउन थाल्यो, बुवा दुःख मान्नु पर्दैन । मैले उसलाई झन् फोहोर गाली गरेँ । उसले मलाई तँ मोरो नेता भएस् भन्यो । मैले भनेँ ‘त’ नेपालको सांसद भएस् ! नेपालको मन्त्री भएस् !! भगवानले गरुन् तँ प्रधानमन्त्री भएस् ! तँलाई कसैले नपत्याओस् । यो भन्दा ठूलो गाली था’छैन ।
काठमाडाैं
